Yeryüzünde bizler kadar yaşama inatla tutunan bir halk olduğunu
sanmıyorum.
Havalimanımıza intihar bombacıları saldırı düzenliyor, 3 saat sonra
uçuşlar kaldığı yerden sürüyor.
Terör gün aşırı canımızı yakıyor, sokakta korkudan eser yok.
Askeri darbeyi savuşturuyoruz birkaç hafta sonra Boğaz'da üçüncü
köprünün açılışını yapıyoruz.
Onca sabotaja rağmen ekonomik kriz yaşamıyoruz.
Terörle tanışan Avrupa başkentlerine bir bakın.
Bizlerin yaşadığı acının binde birine bile maruz kalmadılar. Ama
travmaları, OHAL'leri, paranoyaları hâlâ devam ediyor.
Yo, bu cesaretle ya da kimi self oryantalistlerin dediği gibi
"doğulu rahatlığıyla" açıklanabilecek bir durum değil.
Aksine halkın ve siyasetin içinde bulunduğu durumu rasyonalize edip
en doğru ve gerçekçi tavrı geliştirmesiyle açıklanabilecek bir
"hal."
Yani solcuların o çok sevdiği tarifle "somut durumun somut
tahlili."
Çünkü ülkece neyle karşı karşıya olduğumuzu biliyoruz.
Ordudan "çaldığı" F-16'larla Meclisimizi vuran FETÖ'ye
karakollarımızı bombalayan PKK'ya, düğünlerimize dalan IŞİD'e
istediğini vermiyoruz.
Terörle, zorbalıkla verilmek istenen mesajları sahiplerine başımız
dimdik iade ediyoruz.
Zira biliyoruz ki terörün panzehiri durdurulmak istenen
hayatlarımızı terk etmemek.
15 Temmuz'un ardından tarif etmeye çalıştığım kararlılığımız
enikonu kemikleşti.
Terör koalisyonunun artık kendini gizleme gereği bile duymadan
fütursuzca saldırması da işte tam olarak bu yüzden.