MEMLEKETİN, halkın, devletin durumu parlak değil. Terör aldı başını gidiyor. İnsanlarımız ölüyor, anaları yakınları ağlıyor. Güvenlik yok. Tepemizde kara bulutlar var, şimşekler çakıyor, yıldırımlar düşüyor, gök gürültüleri…
Ramazanın son günlerinde yardımcılarımdan birini tanığım ve güvendiğim muhtarlardan birine göndermiş; çok fakir, miskin, çaresiz kimselere biraz zekat dağıttırmıştım. Bir kapıyı çalmışlar, zekat zarfını verirken ayak üstü biraz konuşmuşlar. O insanlar Ramazanda iki gün aç kalmış olduklarını söylemişler. Bazı günler beş lira sadaka veren çıkıyormuş, onunla ekmek alıyorlarmış ama iki gün beş liraları da olmamış. Zarf içindeki yüz lira onlara ilaç gibi gelmiş.
Türkiye çok zenginleşti, zenginlik yüzünden çok azgınlıklar oldu ama yine de fakirlik var. Milyonlarca mülteci var.
Anlatmak istediğim şu: Gerçek fakirlere, hiçbir şeyi olmayan miskinlere yardım etmek suretiyle belaları, musibetleri kendimizden uzaklaştırmaya çalışalım.
Rastgele, iyice araştırmadan yardım etmeyelim.
Tanıdığım zengin bir aileyi kurnaz bir kadın şöyle dolandırmış: Bir vesile ile tanışmış, üzerinde eski elbiseler varmış. Rengi solukmuş. Onları kandırmış, yardım almaya başlamış. Zaman zaman hep o eski elbise ile geliyor, yardımını alıp bin teşekkür edip gidiyormuş. Sonra onu bir yerde görmüşler, kılığı kıyafeti pek düzgünmüş… Meğerse yardım tırtıklamak için karı tiyatro oynuyormuş.