Her yıl yaz bitip sesime sonbahar eğilmeye başladığında kendime söz veriyorum; Bu defa yaza veda etmeyeceğim ve gözlerime sonbaharın ağlamasına izin vermeyeceğim. Çünkü biliyorum ki bir adım sonrasında kış gelecek ve kışın ardından ilkbaharın kraliçesi Nisan’ın çılgın çiçekleri koro halinde kanımızda yeniden bahar ateşleri yakacak. . . Ama yapamıyorum, yapraklar birer birer dökülüp, Ekim’in güneşle dansı yavaşlamaya başladığında her akşamüstü ışığın ölümünü seyretmek kalbime dokunuyor ve ömrümün geride kalan sayfalarını yeniden anmaya başlıyorum. Ne zaman sonbahar telaşına kapılsam, bu mevsim hangi şiirler okunur diye bütün şiir kitaplarını raflardan indirip karıştırmaya başlıyorum. Ve aradığımı buluyorum, ölümün en güzel şiirlerinden birisini yazmış olan Galli şair Dylan Thomas’ın “Do not go gentle into that good night- Gitme o güzel geceye usulca” şiiri çıkıyor karşıma. /İhtiyarlık yanmalı ve saçmalamalı gün kapandığında; Öfkelen, öfkelen ışığın ölümünün karşısında. Akıllı adamlar, bilmelerine rağmen karanlığa gömüleceklerini sonlarında, Sözleri şimşek çaktırmamış olduğu içindir ki onlar Gitmezler o güzel geceye usulca. İyi insanlar, son defa ellerini sallarlar, öylesine ateşli bağırarak.