Türkiye Cumhuriyeti kurulduğu günden bu yana, neredeyse her dönemde devletin ve siyasal iktidarların ihtiyaçlarına bağlı olarak memleketin bir “beka sorunu” olduğu farklı tonlarda seslendirilmiş ve belli sürelerle gündemde tutulmuştur. İhtiyaca göre devreye sokulan ‘beka’ meselesi zaman zaman işe yaramakla birlikte, çoğu kez ne gündeme getirenlere ne de memlekete bir hayrı dokunmuştur. Ama hemen belirtmek gerekiyor ki gerek Çanakkale, gerekse Kurtuluş Savaşı günlerinde bu ülkenin bir beka meselesi olmuş ve millet de gereğini yapmıştır. Bir ülkenin var oluş mücadelesi verdiği günlerde ‘beka’ meselesi hayati bir öneme sahiptir, ama beka meselesi sadece vatan topraklarını savunmaktan ibaret değildir. Sadece bugün için değil, her dönemde Türkiye’nin en önemli beka meselesi eğitimdir. Çünkü eğitim bir ülkenin bilimsel, teknolojik ve kültürel anlamda var oluşunun en temel direğidir. Bilim üretemeyen, teknoloji üretemeyen ve en önemlisi de kültürel çölleşme yaşayan toplumların dünya ile rekabet etme imkanları olmadığı gibi, geleceğe ilişkin hayallerinin de, umutlarının da olması mümkün değildir. Meydanlardaki ‘beka’ nutuklarını duydukça, Türkiye’nin eğitim meselesindeki içler acısı halini yeniden düşünme ihtiyacı hissetmemek mümkün değil. Geçtiğimiz Perşembe günü KARAR’ın manşetinde yer alan “Kampüste alarm zili” haberini okurken içim burkuldu ve dedim ki: “Evet Türkiye’nin gerçekten bir beka sorunu var. ” Milli Eğitim Bakanlığı verileri, yüksek öğrenimde düşündürücü bir tabloyu ortaya koyuyor.