Sanırım 7 yıl önceydi. “On Muharrem” isimli 10 bölümlük bir Alevi-Bektaşi kültürü belgeselinin yapımcılığını üstlenmiştim. Belgesel kapsamında Karacaahmet Cem Evi’nde de çekimler yaptık. Allah uzun ömürler versin, cem evinin dedesi Muharrem Dede ile de çok güzel vakit geçirdik.
Çekimlerin olduğu gün bir koyun boğazlanmıştı cem evinin bahçesinde. Muharrem Dede, “lokmaya buyurun” dediğinde elbette tereddüt etmeden oturduk sofraya. Muharrem Dede “dualadı”, biz de afiyetle yedik etli pilavı. Yalnız sofraya oturmadan önce bir kameraman arkadaşımın kulağıma “İsmail, Alevilerin pişirdiği yenmez diyenler var, nasıl yapacağız?” diye sorduğunu hatırlıyorum. Duraksamadan “abi ben yiyeceğim afiyetle, bunlar Anadolu’da seneler içerisinde birikmiş bir takım hurafeler, sen de gönül rahatlığıyla ye bence” diye cevap vermiştim.
Bir kendini bilmez din bilgisi öğretmeninin öğrencilerine “Alevilerin pişirdiği yemek yenmez” demesi gazetelere yansıyınca hatırıma düştü bu küçük yaşantı parçası. Ve çok ama çok üzüldüm. O haberi öylece okuyan bir Alevi’nin üzüntüsünü ise tahmin bile edemiyorum. Allah’a şükür ki hem olay münferit hem de Milli Eğitim Bakanlığı gereğini yaptı, yapıyor.
Öyledir. Her ne kadar dünyanın pek çok ülkesine göre “bir arada yaşama kültürü gelişmiş” bir ülkede yaşıyor olsak da, seneler içerisinde yerleşmiş bir takım yanlış inançlar ve hurafeler zaman zaman bu bir arada yaşama kültürünü zedeler.
Hoşgörüsüzlük, dünyanın en tehlikeli ideolojik zeminini hazırlar, hazırlayabilir. Ve hoşgörüsüzlüğün çok acıklı, çok tehlikeli sonuçları olur, olabilir.
En nihayet, kendisine ikram edilmiş çöl semenderi yemeğini “bizde bunu yemezler” diyerek nezaketle reddeden bir Peygamber(sav)’in ümmeti olduğumuzu unutmamak gerekir.