Haberi alır almaz tığ teber şah-ı merdan fırladıydım evden. Bir hanımla kıza ‘darbe yapıyorlarmış, ben direnmeye gidiyorum, hakkınızı helal edin’ deyişim hatırımda, bir de havanın yapışkanlığı…
Hikâye uzun ve tafsilatlı… Arkadaşlarla buluştuk, köprünün ağzına geldik, ‘yürüyelim’ dedik, yürüdük. Bazılarımız ölüp şehit oldu, bazılarımız yaralanıp gazi. Eh, işte bizim gibi nasibi olmayanlar da öyle sevgilinin evinin önünü bekler gibi bekledi memleketi.
Fakat su yoktu. Tam bir Türk olarak de ki bana ‘hiç mi yoktu?’ Ben de diyeyim ki sana ‘evet, hiç yoktu.’
‘Nasıl yoktu, alaydınız ya bir yerden’ diye akıl vermeye kalk, ben de sana diyeyim ki ‘essahtan doğru söylüyorsun. Allah göstermesin aynısından bir kere daha olsa sade su değil çakı bıçağı, atmalık taş, tentürdiyot, sargı bezi, ekmek, Yasin cüzü… Bilcümlesini alıp da öyle gideriz ama bu ilk seferin tedbirsizliği işte. Neticede insan şu hayatta kaç kere darbeye karşı koyma şansı buluyor ki. Değil mi ya?’
Su yok. Bir aracın arkasına pısmış vaziyette mermi seslerinin dinmesini bekliyoruz. İbrahim’e diyorum ki ‘su olaydı iyiydi.’ Toplamda on santimlik boşluğa kendini sığdırmayı başarmış İbrahim diyor ki ‘he abi, olaydı iyiydi.’
Fakat su yok. O yapış yapış havada, ikide birde terörist kurşununun sesini duyup araba altlarına siper almak da nasıl susatıyor adamı aklın durur.