Tezgahtar kız gülümseyerek ‘bu takım size çok yakıştı efendim’ dediğinde bunu ‘kız bana cilve yaptı’ olarak algılayan abimiz, işte o kendinden çizgili zevksiz takım elbiseyi ve o takıma asla yakışmayacak kravatı alır.
O takımla ve o kravatla aslında bir siyasi partinin herhangi bir ilçe teşkilatında halkla ilişkilerden ya da tanıtımdan sorumlu başkan yardımcısı olarak çalışması gerekirken nedense kendisini ‘şair’, ‘kültür adamı’, ‘edebiyat insanı’ falan zanneder.
Şairlikle abimiz arasında üç buçuk milyon kilometre mesafe vardır ama giydiği takım elbise ve taktığı kravat yani takındığı ‘salon adamı ifadesi’ bunu anlamasına engel olduğundan ‘yeni şiirim’ diyerek ilkokul müsamerelerinin finallerinde okunmayacak dizelerini kusar üzerimize.
Tabii bir yandan da aklı yükselmededir. Siyaseten, ekonomik bakımdan, prestij bakımından, bilmem ne bakımından sürekli olarak yükselmenin, daha da yükselmenin, daha da yükselmenin peşindedir.
Bir türlü yükselemeyince, dahası kendisine lazım olan prestiji bir türlü elde edemeyince, daha da dahası ortamlarda kendisine gösterilmesini beklediği saygıyı bir türlü göremeyince kızmaya, öfkelenmeye, pencereden pencereye birbirlerine dert anlatan cahiliye karıları gibi dedikodu yapmaya başlar. Cümlelerine ‘aslında’ diye başlar. ‘Ben’ diye devam eder. ‘İşte biz söyledik ama’ der sık sık.
Diğerlerinin, özellikle kendisine benzediğini düşündüklerinin, amansız düşmanı kesilir. ‘Bu parayı nasıl kazanıyor’, ‘bu arabayı nasıl almış’, ‘bu işi nasıl yapıyor’ en sevdiği sorular haline gelir.