67 yaşındaki bir adamı odunla döven alkolik bir zanaatkara “ideolojik” sebeplerle destek verilmez. Dahası “sessiz” de kalınmaz. Dahası, böğürtüyle inleme arasında bir şarkı sesi tutturarak, konserlerinde Atatürklü bayrak açarak, profil resmini şiddet karşıtı sloganlarla bezeyerek “sanatçı” olunmaz. Olunamıyor. Bunlar, kültür endüstrisinin ürettiği basit, çiğnendikçe tadı kaybolan sakızlardır. Yutsan olmaz, tükürsen kaldırıma yapışıp kirletir… En iyisi çöpe atmaktır. Sarmal ise şudur: Kültür endüstrisi, o sakızları çöpe attığımız an ağzımıza bir sakız daha vermektedir.