İsmi bende mahfuz, nasıl derler, “aslan gibi” bir adamla tanıştım geçenlerde. Türkiye’nin savunma sanayii hamlesinde aldığı rolü konuştuk. Yurt dışından ambargo koyulan bazı teknolojileri tak diye üretip şak diye takmış mühimmatlarımıza.
Sohbetin bir yerinde şöyle bir şey söyledi arkadaş: “Abi, çocukken bir gün televizyonda, İsrailli çapulcuların bir Filistinli gencin yüzüne postalla bastığını izledim. O gün karar verdim silah teknolojisi alanında çalışmaya.”
O bunu anlatınca benim de aklıma düştü yeniden. Çocuk yaşımda politik bilincimin nüvesini oluşturan görüntü benim açımdan da Filistin ile ilgili. 3-4 İsrailli çapulcu, bir Filistinli gencin kollarını taşla kırıyorlardı izlediğim görüntüde. O gün ben de “günün birinde Kudüs’ün, Mescid-i Aksa’nın, Filistin’in kurtulduğunu, bu çapulcuların da yok olduğunu göreceğim” diye düşündüğümü hatırlıyorum.
Yok, hayır. Bunu anlattıktan sonra “ama”lı bazı cümleler kurarak Herzog’un Türkiye’ye gelişini “aklîleştirmeye” çalışmayacağım. İsrail, bir devlet değil bir cinayet şebekesidir ve diplomasiden, toplantıdan, ziyaretten, iletişimden değil ancak güçten anlar. Hayatları gözlerinin önünden Gazze Şeridi geçene kadar mücadele etmemiz gerekir bu cinayet şebekesi ile.
Tabii ki ülkelerin çıkarları vardır, tabii ki dış politikaya giriş ders bir, tabii ki bölgesel güç olmak falan filan. Fakat ben bir bireyim, devlet değil. Kendi dış politika algımın ve anlayışımın devletten farklı olması kaçınılmaz.