Şair Ahmet Erhan ‘bugün de ölmedim anne’ dizesini yazdığında Türkiye’de tarihler 1979 yılını gösteriyordu.
Fakat ‘bugün de ölmedim anne’ dizesinin neredeyse tüm ülkede bilinmesini sağlayan asıl olay Ahmet Kaya’nın 1990 tarihli Sevgi Duvarı isimli albümüdür. Kaya, albümdeki ‘Dardayım’ şarkısının arasında okudu bu dizenin de olduğu şiiri: ‘Yüreğimi bir kalkan bilip sokaklara çıktım / Kahvelerde oturdum çocuklarla konuştum / Sıkıldım, dertlendim, sevgilimle buluştum / Bugün de ölmedim anne’
979, yani insanların sokakta birbirlerini sadece çok küçük nedenlerle, yani çok küçük aptallıklar yüzünden birbirlerini vurdukları günler. At izinin it izine karıştığı, insan hayatının çok ucuzladığı günler. ‘Çağının tanığı’ olan şair de tam buradan söylüyor sözünü: Bugün de ölmedim anne.
Alija dizisinin setine yetişmek için arabamla İstanbul’dan yola çıktığımda bir kez daha, karta yerleştirdiğim tüm Ahmet Kaya şarkılarını Üsküp’ten Belgrad’a doğru dinlerken, hatırladım bu eşsiz dizeyi. Çok değil, 25 yıl önce Belgrad’da yaşayanlar, Saraybosna’da yaşayanları yok etmek üzere ant içmişlerdi. Tüm Bosnalılar için 3 yıl boyunca tekrar ve tekrar yazılmıştı Ahmet Erhan’ın o dizesi: Bugün de ölmedim anne.
Bugün de ölmemenin halı sahada arkadaşlarınızla yaptığınız maçta bugün de gol atamamış olmanız kadar doğal olduğu bir demden söz ediyorum. Dün Türkiye’ydi o demin adı, Beyrut’tu, Bosna’ydı. Bugün Suriye, Irak, Filistin...
İnsan teklerine ‘bugün de ölmedim anne’ dizesini unutturacak bir dünya kurmak zor mu peki? Doğrusu değil bu dünyayı kurmak, bu dünyayı hayal etmek bile neredeyse imkansız artık.