İnsanın insana yaptıklarından da, dünyanın peşinden koşup durmaktan da bezmişti. Aslında “sorunun ne?” diye soracak olsanız derli toplu verebileceği bir cevabı da yoktu.
En iyisi başından anlatmak meseleyi. Okullar birer birer bitmiş, son derece parlak bir öğrenci olarak İngiltere’ye gitmiş, yüksek müksek derken sınıfında tanıştığı Güney İtalyalı bir kıza abayı yakmış, Sicilya’daki balayının ardından memleketin en prestijli ve dolayısıyla en acımasız şirketlerinden birinde üst düzey yönetici olmuştu.
Şairin “her gün aynı kalafat yerine çekilmenin nefreti” dediği şeyi hiç hissetmeden on yıl geçirmiş, ilk beş yıl çocuk istememiş, ikinci beş yıl da çocuk onu istememişti zaten. Güney İtalyalı o güzel kız sekizinci yılın sonunda “hadi bana eyvallah” deyip memleketine dönmüştü.
Doğrusu, bu bile o kalafat yerinin ne olduğuna dair bir düşünce oluşturmamıştı kafasında. Karısının çekip gitmesini takip eden iki yıl “bilmem ne şirketinin gözde bekar CEO’su” olarak İstanbul’un altını üstüne getirmişti.
Bu esip esrime hali geçince “ne yapsak dolmuyor o büyük boşluk hissi” kasabasının bir sakini haline gelmeye başladı yavaş yavaş. Her gün çektiği trafik, her gün girdiği toplantılar, her gün gördüğü yüzler ağır ağır yük olmaya başladı sinesine. Bir müddet de böyle yaşadı.
O sabah laktozsuz sütten kafeinsiz kahvesini yudumlarken gördü o haberi. Avukat kızın biri köprüden kendini atmış, ardında da “yavaş yavaş delirdim, kimse farkına varmadı” yazılı bir not bırakmıştı.