İsmail Kılıçarslan Yeni Şafak Gazetesi

2019 kime gelmedi?

Bir delikanlı var. Rızkını sokakta, insanların geride bıraktığı çöpleri karıştırarak arıyor. Sabahtan akşama elinin emeği, alnının teriyle çalışıp yine de insanca...

01 Ocak 2019 | 409 okunma

Bir delikanlı var. Rızkını sokakta, insanların geride bıraktığı çöpleri karıştırarak arıyor. Sabahtan akşama elinin emeği, alnının teriyle çalışıp yine de insanca geçinebilecek bir kazancı elde edemiyor. Dahası onu görenler yolunu değiştiriyor, burun kıvırıyor. O öyle mahzun, arabasına dünyanın bütün yükünü doldurarak arşınlıyor sokakları. Ona gelmedi 2019.

Bir aile babası var. Asgari ücretle çalıştığı fabrikadan “tasarruf tedbirleri” gerekçesiyle 3 ay önce çıkarılmış. 3 aydır geceli gündüzlü iş arıyor. Ev sahibi kira, çocuklar ayakkabı, hanım yemeklik bir şeyler istiyor. Kahvede halden anlayıp kendisine çay ısmarlayan arkadaşları da olmasa çekilecek dert değil hayat onun için. Ona gelmedi 2019.

Bir Türkmen balası var. Üniversite okuyor burada. Suriye’nin Türkmen Dağı’nda zalime direnen, evini korumaya çalışan babasının hayatta olup olmadığını merak ederek uyumaya çalışıyor her gece. “Mülteci” diyorlar ona. “Pis mülteci” diyorlar. Üniversiteye sınavsız girdiğini, devletten kamyonla para aldığını düşünüyorlar. Sınıfta fısır fısır kendisinden bahsettiklerini de anlıyor, ellerinden gelse ona hayatı dar edeceklerini de… Varsa cebindeki beş kuruşu da kentin çeperinde iki bacısıyla hayatta kalmaya çalışan annesine yolluyor. Ona gelmedi 2019.

Bir Yemenli kadın var. Naylon poşetlerden yaptığı çadırında ülkesine ne olup bittiğini anlamaya çalışıyor. Birlikte yemek yedikleri, hayal kurdukları, dedikodu ettikleri komşularının kendisini niçin öldürmeye çalıştığını düşünerek geçiriyor günlerini. Yemen’e bu savaşı armağan eden iki aptal topluluk için beddua ediyor ellerini gökyüzüne doğru kaldırıp. Ona gelmedi 2019.

Bir Doğu Türkistanlı yiğit var. Kendisini attıkları toplama kampında “ölürsem de izzet ve şerefimle öleyim” diyor, “belki benim ölümüm, bir türlü benim için harekete geçmeyen dindaşlarıma, soydaşlarıma bir son ikaz olur” diye düşünüyor. Dünyanın onları niçin bunca yapayalnız ve bunca çaresiz bıraktığına akıl erdirmeye çalışıyor. Erdiremiyor. Bütün dünyanın gözü önünde olup biten bu işkenceye niçin tek bir ses yükselmediğini bilmiyor, bilemiyor. Ona gelmedi 2019.

Bir kız çocuğu var. Cesaretini toplayıp başına gelenleri kimseye anlatamayan, anlatamadıkça yaşadığı acıları günden güne derinleşen bir kız çocuğu. Gözyaşlarından ibaret bir hayatı var. Acısından ibaret bir geleceği… Ona gelmedi 2019.

YAZININ DEVAMI

YAZARIN DİĞER YAZILARI
Sosyal çürüme yazıları 6: Gösterişli sefalet cumhuriyeti 30 Nisan 2024 | 3.469 Okunma Bi şey yapmalı! 28 Nisan 2024 | 416 Okunma Sosyal çürüme yazıları 5: Varlık vehmi cumhuriyeti 27 Nisan 2024 | 337 Okunma Sosyal çürüme yazıları 4: Ahlâkî pozculuk cumhuriyeti 23 Nisan 2024 | 452 Okunma Sosyal çürüme yazıları 3: Şişirilmiş dudaklar cumhuriyeti 20 Nisan 2024 | 918 Okunma