Alman şair Hölderlin’in şiirinden bir dize, bu soru bize; neye yarar şairler yoksunluk zamanında?
Gerçekten önce şunu soralım; şairler yaşıyor mu? Hâlâ
aramızdalar mı? Metropollerin bulvarlarında dolaşıyorlar mı? Ya da
kasabalaşan şehirlerde, boşalan köylerde? Kıyılarına insan
bedenlerinin vurduğu Akdeniz ülkelerinde varlar mı? Halep’te, yıkık
dökük Şam sokaklarında ya da şehit cenazelerinin kalktığı cami
avlularında?
Yoksa ilhamlarını felek-i zühre’de mi tutuyorlar? Şiirin zamanını
mı bekliyorlar köşelerinde?
Yoksa fiber ağlara takılan sözcükler büyülerini kaybetti de, şiir
öldü mü diyorlar kendi aralarında? Aksa Mescidi’ne turlar
düzenlenebildiği için mi şiir Filistin’den uzak artık?
‘Yaşamayı bileydim yazar mıydım hiç şiir’ diyen şair gibi,
yaşayabildiklerimizi şiirin ülkesinden sürgün mü ediyoruz yoksa
birer birer?
Oysa şiir umudun elinden tutar İlhan Berk'in dediği gibi.
‘Hep söylemişimdir. Şiirin gücünü hiçbir şeye değişmem. Çünkü
şiirin, savaş da dâhil bütün kötülüklerin, pisliklerin üstesinden
geleceğine inanırım. Bunda hiç kuşkum yoktur. Bir zamanlar şiirin
dünyayı değiştireceğine inanırdım. Bugün şiirin gücünün dünyayı
değiştireceğine inanmasam da, dünyanın bir ucundan tutacağına
inanıyorum. Bundan da hiç kuşkum yok. En başta da umudun elinden
tutar şiir.' (Merdivenşiir, sayı 2, 2005)
Yaşadığımız dünyanın bütün çatışmalarına belki iyi gelir şiir.
Belki dünyanın bir ucundan tutar...