*
Odamda yalnız kalınca tavana baktım.
Bembeyaz tavana.. Hani derler ya, ölmeden önce insanın hayatı film
gibi akarmış gözlerinde..
Tavan beyaz perde. Bekliyorum, film başlasın..
Yok ki?. Yaşanmış bir şey yok ki gencecik yaşımda, film gibi akmaya
değer..
"Oğlum Hıncal, bu yaşta hiç
yaşamadan ölünür mü"
dedim..
O oldu işte..
O hastaneden çıkmam gerektiğine ve çıkacağıma o fırçayı yiyince
inandım. Baygına atılan tokat etkisi yaptı bende.. Ayıldım ve..
İnandığım için, tıp beni, işte o...