Bir şehit vermişiz, Diyarbakır'da..
"Bir!.."
Belki de o yüzden en altta.. Korkunç olanı da bu değil mi?.
Şehit haberleri, istatistik rakamlarına dönüşmüş. "Bir" olunca
sayı, haber bile değil nerdeyse..
O sırada televizyon ekranına bir alt yazı düştü.
"Son Dakika.. Şemdinli'de 2 şehit!.."
"2" biraz daha önemi rakam olmalı ki, hala "Son Dakika" diye ekrana
girebiliyor..
İşin acısı, en acısı bu değil mi?.
Şehit haberlerinin rutinleştiği, rakam kalabalık olmadığı zaman,
haberden bile sayılmadığı döneme yeniden gelmiş olmak..
"Analar ağlamasın" diye çıktığımız yolda, yeniden en başa, çok
acısını çektiğimiz günlere geri dönmek..
Bir gazetecinin arabasına kurşun sıkılıyor. Araba zırhlı, kurşunlar
delmiyor bile.. Manşet..
Ama kalleşçe pusuya düşürülüp, her gün birer ikişer ölmeye
başlayanlar artık "Kısa Haberler"e..
Çünkü ateş sadece düştüğü yeri yakıyor.. Arabası saldırıya uğrayan
gazetecinin ateşi bize düşüyor.. Ya, her gün, birer ikişer, hatta
üçer beşer ölen, Anadolu çocuklarının, fakir fukara evlerine
düşürdüğü ateş!..
Ateşin düştüğü yer, sadece şehitlerin evi, köyü mü?.
"Etkisiz hale getirilenler"in sayısı şehitleri katlıyor.. Ya
onların anneleri?. Onların anası ana değil mi?. O analar, bu
ülkenin insanları değil mi?.