AK Parti ile MHP’nin hayli uzun zaman sürmüş müzakereleri sonucu ortaya çıkan yeni seçim yasası teklifine muhalefet cephesinden hep aynı tepki geliyor. “Ne yapılırsa yapılsın, nafile” deniliyor…“Geliyor gelmekte olan” klişesi tekrarlanıyor. CHP’nin lideri meydan bile okudu; ne yapılırsa yapılsın iktidarın değişeceğini ve ilk seçimde farklı birinin cumhurbaşkanı seçileceğini söyleyerek…
Bence muhalefetin bu ilk tepkilerinde duygusallık ön planda geliyor.
Oysa iktidar konuya bir siyasi mühendislik olayı olarak yaklaştığını belli ediyor; yasa teklifinin her maddesi ince hesaplarla kaleme alındığı izlenimini veriyor.
Hesap belli: İktidar cephesinin, oylarının düşmesine rağmen, Meclis’te çoğunluğunu koruması ve cumhurbaşkanlığı makamının elinde kalması…
Meydan okumayla boşa çıkartılması imkansız akılcılıkta bir hesap bu.
Teklifi kamuoyuna sunma görevini üstlenmiş iki politikacının bile takdim ederken mahcubiyet duyduklarını belli ettikleri metin, karşı ittifaka tuzaklarla dolu.
En göze batıcı yönü, ittifakları işlevsiz ve geçersiz bırakması…
Barajı aşmaları zor olan partilerin alacakları oyların neredeyse hepsi çöpe atılma tehdidiyle karşı karşıya…
Onların alacakları oylar pek çok seçim bölgesinde karşı iktidar cephesine milletvekili kazandırabilecek…
İttifaklar içerisinde yer alacak partilerin oyları sanki ittifak içerisinde değillermiş gibi ayrı ayrı hesap edilecek ve milletvekili çıkaracak bir sayıya ulaşan partiler dışındakilerin aldıkları oylar ittifaka saydırılamayacak.
Onların üçer-beşer veya üçer biner beşer biner aldıkları oylar hiçbir işe yaramayacak.
Seçim barajının yüzde 7’ye inmesi veya yüzde 10’da kalmasının da baraj oranını aşacak kadar oy alamayacak partiler açısından herhangi bir anlamı bulunmuyor.
O zaman ittifaklara ne gerek var?
Zaten teklifin müelliflerinin istediği de, karşı ittifakın içerisinde yer alan veya yer almaya hazırlanan partilerin yöneticilerine bu soruyu sordurmak ve orada kalmalarının anlamsız olduğu sonucuna varmalarını sağlamak…