ABD’nin Irak’ı vurduğu günden iki gün önce uluslararası bir toplantı vesilesiyle Bağdat’taydım. Ülkenin dünya ile ilişkisi neredeyse yok mesabesindeydi. Yazımı gazeteye geçebilmek için otel odasında yarım gün telefon başında beklemem gerekmiş, buna rağmen bağlantı sağlanamamıştı.
O gün toplantıya Saddam Hüseyin de bizzat katılmış, sonrasında dünyanın değişik köşelerinden gelmiş katılımcıların tebriklerini kabul etmişti. Biz birkaç Türk gazeteci, bu olayı tribünden izlemiştik.
“Gidelim, biz de Saddam’la el sıkışalım” teklifini, Halepçe ve Kuveyt’te sergilediği vahşet manzaraları belleğimde taze olduğu için, “Eli kanlı birinin elini sıkamam” diye reddettiğimi dün gibi hatırlıyorum.
Bağdat’tan son kalkan uçakla Ürdün’ün başkenti Amman’a indim, gecelediğim otelde sabaha karşı Ankara’dan arandım. Eşim, “CNN’i aç” der demez savaşın başladığını anladım. Bütün gezi boyunca beraber olduğum gazeteci dostumla birlikte, sonraki 15 günü, Amman-Cidde-Kahire-Atina hattında, Türkiye’ye dönmenin yollarını arayarak geçirdik.
Havaalanları uçuşa açıldığında savaşın ateşi bayağı hafiflemişti.
ABD’nin yoğun saldırısı Irak’ı felce uğratmakla kalmamış, uğradığımız her ülkenin halklarını da etkilemişti.