Nefretle büyümek nasıl bir duygu acaba?
Eline silah alıp masum insanları öldüren terör örgütlerinin haricinde hiçbir kişi veya gruptan nefret etmedim.
Dini, dili, ırkı, düşüncesi ne olursa olsun birisine veya birilerine karşı nefret denen duygunun vicdanımı zehirlemesine izin vermedim.
Belki sırf bu yüzden nefretle yoğrulmuş insanlar hayatlarını zehirleyip bir ömür mutsuz yaşıyorlar, diye içten içe onlara acıdım!
Sizce de nefret bir yerde acizlik değil mi?
Ülkemizde hastalıklı ruha sahip bir grup var. Sadece nefretleriyle yaşıyorlar.