Devlet Bahçeli'ye kızıyordum. Sebebi belli. Koskoca misyon partisini uydu haline getirdi. Etrafındaki birkaç ufuksuzun ağızlarına bakıp MHP'yi baraj altına taşıdı. Bıraktık yüzde 10'u geçmeyi, sonunda Erdoğan'ın insafına kaldılar.Cumhurbaşkanı ne söylese ne yapsa alkışlıyorlar. Önde Bahçeli ve hemen arkasında Semih Yalçın ile diğerleri. En son kutlamaları "İslam İşbirliği Toplantısı"yla ilgili oldu. Buradaki tebrik faslının arkasındaki asıl sebebin ne olduğu belli; "ittifak ne olacak?" Umut ettikleri en azından "endişelenmeyin, seçim garantiniz benden" lafını duyabilmek. Ya da "birkaç çırçır bakanlık vereceğiz" sözünü işitebilmek.Elde gezdirilen, kimsenin henüz çözmeyi başaramadığı "seçim formülleri dosyası"na ne demeli. İçimi acıtan bugün kapısında beklediği, randevu istediği zata bir zamanlar fırlattığı "idam ipleri". En çok üzüldüklerim ise "vur de vuralım, öl de ölelim" diyenler. Bunların büyük bölümünün gözyaşı döktüklerini görüyorum.İlk işDevlet Bahçeli'nin yapacağı tek şey kaldı.