Yazılarımın takipçileri bilir, annemin 6 atası Çanakkale'de şehit olmuştur. 4'ü Gelibolu'da, 2'si ağır yaralı olarak İstanbul'da -Tokmaktepe Mezarlığı- gömülüdürler. 57'nci Alay'ın mensuplarıydılar. Atatürk'ün "Size ölmeyi emrediyorum" dediği askerlerden. Bu yüzden 18 Mart 1915 tarihi benim için önemli günlerden. Bir detay daha vereyim; Bana gelinceye kadar -yedek subaylığım hariç- aile fertlerimin tüm mensupları askerdi. Bu listenin son üyesi ağabeyim. Onun sayesinde ata ninemin Haliç Feneri'ndeki evinde Kuleli, Kara Harb Okulu ve GATA mensubu epey ismi konuk ettik. Bunların arasında tıp profesörü olanlar vardı. En bilinen 2 ismi de yazayım; "İlker Başbuğ ve Hurşit Tolon". Defterdar'daki askeri dikimevinde müdür yardımcılığı yapmış anneannem her üniformalı misafirine evladı gibi davranırdı. Özel Kafkas yemekleri hazırlardı. En ünlüsü "sahanda pirinçli köfte" idi. Konuklar, gelmeden önce haber yollarlardı; "Anne, sakın unutmasın". Onun vefatından sonra birkaç yerde bu köfteden yedim. Ancak o lezzeti bulamadım. Bizim Sadrettin Kuşoğlu'na ilk fırsatta soracağım; "Fışkın'da var mı?"
Esas sebebim
Akrabalarımın tamamının Atatürk'çü ve daha sonra İsmet Paşa'cı olduğunu atlamayacağım. Ayrıca ezici çoğunluk Fenerbahçe'yi tutardı. Benim Beşiktaşlı olduğum sezilince homurtular başladı. Süleyman Demirel sempatizanı tarafımla kıyamet koptu. Ben de protestliğimi ilan ettim. Tartışmaya girmedim. Böylece üstüme fazla gelinmedi.