Son yazımda şunları özetle söylemiştim:
28 Şubat’tan bu yana, son 25-30 yılda, seküler ve muhafazakar grupların iç değişimi ülke bakımından oldukça kritiktir. Her iki kesimde evrensel kimi değerlere yaklaşma, kültürel kimlik ve aidiyet özelliklerini ortadan kaldırmasa da kısmi değişimlerine yol açmış, sert laikçi ve dindar tutumları kırmıştır. Bu önemli yer değişimidir. Türkiye’nin değişimi toplumsal grupların kendi içlerinde yaşayacakları değişimle yakından ilgilidir iddiasının doğrulanmasıdır…”
Panaromatr Mayıs ayı gündem çalışmasının, hazırlanması ve değerlendirmesine benim de katıldığım, ülkedeki mevcut birey-kimlik-siyaset ilişkileri iklimi, kültürel kimlik-siyaset-siyasi kimlik ilişkileri, kimlikler arası temaslar ve mesafeleri sorgulayan ODAK bölümü, bu gözlemi doğrulayan bulgular içeriyor.
Diğerleri arasında en önemli bulgu, katılımcıların kimlik tercihlerinde “Atatürkçülük” ve “milliyetçiliğin“ öne çıkmasıdır. Muhafazakarlık, dindarlık, solculuk, sosyal demokratlık gibi kimlik tercihleri açık ara geride kalmaktadır.
Bu durumda önemli soru Atatürkçülük ve milliyetçiliğe verilen anlamların neler olduğudur. Katılımcılara neden bu kimlikleri tercih...