Siyaset, işlevi icabı “talep, katılım, karar” mekanizmalarını içerir, “müzakere, etkileşim, uzlaşma” gibi prosedürle yol alır. Doğal olarak bu unsurların her şeyden ve her yerden önce siyasi partilere egemen olması beklenir. Bu bizde hemen hiç böyle olmamıştır. Sorununun iki kökü olduğuna şüphe yok. İlk kök “yasal”dır. Bir ölçüde siyasi partiler yasasından, bu yasanın genel merkezlere verdiği geniş yetkilerden kaynaklanır. Bir ölçüde de milletvekilliğini liderlere sadık olma kriterine bağlayan, bireysel siyasi iradenin önüne set çeken seçim sisteminden ileri gelir. İkinci kök gelenekseldir. Ataerkil bir siyasi kültür, rehber ve lidere verilen anlam ve önem, topluluk ve teşkilat içinde yapılan siyaset, bizde, (tersi olması gerekirken) siyasi partileri liderlere bağlı kılmıştır. Nitekim yakın tarihimizde siyasi partilerin yaşadıkları büyük tıkanıklar, program, ilke, kurumsal kimlik meselesinden ziyade lider ve elit dönüşümüyle ilgili olmuştur. İsmet İnönü'nün yerini Ecevit'in, Erbakan'ın yerini Erdoğan'ın almasında olduğu gibi siyasi partilerde yaşanan büyük değişimler de, siyasi eksen değil, siyasi lider değişiklikleridir. Bu iki kök bir araya gelince, “lider sultası” denilen mekanizma doğması pek zor olmaz..