Siyasi değneğin iki ucu var.
Bir uç iyice aşağıda ve git gide aşağıya gidiyor.
31 Mart sonrası ülkede siyasi iktidar, keyfilik ve hoyratlıkta iyice çığırından çıkmış halde ve hegemonyacı bir özgüvenle otoriterlikte derinleşiyor. Kayyum uygulamalarının, istenmeyen siyasi temsile dair bir imha ve bir devletleştirme mekanizmasına çevrilmesi, Erdoğan’a eleştiriyi men eden soruşturma ve gözaltıların başını alıp gitmesi, ana muhalefet partisi ve elindeki belediyelere yönelik alan daraltma ve kriminalizasyon hamleleri, bunları mümkün kılan ana öge, adliyenin mutlak politizasyonu, ülkede siyasi gündemin değişmeyen asli unsurları.
Diğer uç ise yukarıya meyl ediyor. Kim ne derse desin, maliyeti ne olursa olsun, Türkiye Ortadoğu’da, bu bölgeye dair dünya siyasetinde bir global güç olma yolunda ilerliyor, böyle algılanıyor, en azından bölgesinde oyun kurucu merkez ülkeler arasına katılmış bulunuyor. Silah sanayi, ordu yapısı, yeni dışişleri anlayışı, istihbarat birimlerinin dış operasyon, temas ve pazarlık kabiliyeti güçleniyor. Kırılgan ekonomi meselesini çözdüğü takdirde, soğuk savaş döneminden de, 1980-2000 arası evreden de farklı ve güçlü Türkiye’den söz etmek için...