Nathan Gardels, “Amerika İlliberal Demokrasi Yolunda” başlıklı makalesinde şunları söylüyor:
“2019’da Nicolas Berggruen’le birlikte ‘Demokrasiyi Yenilemek’i adlı kitabımızı yayınladığımızda The Economist bize şu soruyu sordu: ‘Siz 'demokrasiyi yenilememiz' gerektiğini savunuyorsunuz. Ancak bir başka bakış açısına göre demokrasi gayet iyi işliyor, sadece sonuçlar rahat kozmopolitlere hitap etmiyor... Demokrasinin bozulduğuna sizi ikna eden nedir?”
Şimdiki cevabım da o zamanki ile aynı olacaktır:
“Demokrasi sandığın dışında olanlarla da ilgilidir. Sadece kapsayıcı olmakla kalmayıp, aynı zamanda farklı toplumlarda bir yönetim konsensüsüne ulaşmak için gerekli olan mantıklı söylem, müzakere ve uzlaşmayı teşvik eden tarafsız kurallar, uygulamalar, kurumlar - ve siyasi kültürle ilgilidir.”
Nardel’in tanımı, esasen Türkiye’de oldum olası alerji yaratan bir kavrama, liberal demokrasiye, siyasi liberalizme gönderme yapar.
Nitekim makalesindeki Trump’un zaferine ilişkin yaptığı şu tespit önemli. “Aile, inanç ve ulusun ‘güç tanrıları’, açık toplumun kültürel olarak liberal duygularına karşı galip geldi. Bu, Batı genelinde tarihin yükselen yönü olarak daha da...