PANAROMATR’nin Mayıs araştırmasındaki şu rakamlara dün de değindim: “Katılımcıların yüzde 63’ü PKK’ya silah bıraktırma sürecini desteklemekte, sadece yüzde 14”ü olumsuz bulmaktadır.”
Bilançosu denli ağır, acılar, milliyetçi duygular, ve tepkilerle kuşatılmış bir sorunda, toplumun böyle bir noktaya gelmesi hatırı sayılır bir durumdu.
Gelinen noktayı açıklamaya sadece toplumsal yorgunluk unsuru yetmez sanırım.
Toplumların çatışma ilişkin bellekleri kadar çözüme dair bir hafızaları, birikimleri bulunur. Çözümlerin toplumsal meşruiyetinin en önemli kaynaklarından birisi de bu birimler, birikimlerdir
Türkiye’nin Kürt sorununa yaklaşımı, yıllarca sıkça kesişen iki ayrı hat üzerinden yürüdü.
1980’li yıllardaki sorunun varlığını inkar ya da hafife alma döneminin ardından 1990’larla birlikte öne çıkan politika, PKK’sız sorun tanımı ve çözüm arayışı oldu. Bu, ilk ana yaklaşımı oluşturdu.