Attila İlhan; ne kadınlar sevdi, zaten yoktular. Şiirlerini yazdı.
Biz ne tutuklamalar gördük, hiçbiri hukuki değildiler.
Ne reformlar yapıldı, gördük. Tutuklamayı güya zorlaştırdılar, tutuksuz yargılama esas olacaktı, keyfi değil zorunluysa tutuklama tedbirine başvurulacaktı, yatarı olmayan suçtan kimse tutuklanmayacaktı, peşin cezalandırma ve gözdağı için tutuklu yargılamaya gidilemeyecekti.
Kağıt üstünde yazıldı çizildiler ama hiç hayata geçirilmedi, hep kanunda kaldılar.
Antik Yunanlılar, büyük ozan Homeros'u kör diye düşündüler. Homeros adında biri, belki de hiç yaşamadı. Birçok ozandan derlenen anonim söylenceleri, temsilen bir yazara mal ettiler.
Ne savaş destanları okuduk; en eskilerinden İlyada'yı, kör olarak hayal edilen ozanlar söyledi.
Dilden dile anlatanlar, anlattıklarını hiç görmedi, kulaktan dolma resmettiler.
Tarih ne fatihler, ne cihangirler tanıdı. En büyüklerinden İskender, altına bir İlyada'yı bir de kılıcını koyduğu yastıklarda uyudu. Birinden ilham alıp öbürüyle dünyayı dize getirmenin destanını yazacaktı.
Destanları gerçeğe çevirmeye, kılıcın güç yetiremeyeceğini duyarak göçtüler.
Ne muktedirler geçti iktidardan, gördük. Çoğu, ellerindeki kalem kağıda güvendi, laf dinlemediler.
Ne darbeciler, ne Kenan Evren'e özenenler gördük. Rol modellerinden kalma bir ağızla muhalefeti suçlaştırdılar; "teröristler, dış güçlerden talimat alanlar, düşmanla işbirliği yapanlar, vatan hainleri bir olup yönetimi kötülemek için faaliyette bulunuyor" dediler. Sandık kurdular; seçmek serbestti ama karşı oyu çağrıştıran şarkıyı, türküyü, göz rengiyle 'sinsice ima'yı bile yasakladılar.
Hayır demeyi düşmanlık sayanların hiçbiri; şarkılarda, türkülerde hayırla anılmadılar.
Ne dil koparma tehditleri savruldu, gördük. 5 yıl önceki şarkısında Adem'le Havva'ya 'cahil' diyerek dil uzatmış, Sezen Aksu'ya da çattılar.