Salih zatlardan biri der ki, eğer bende bir yanlış görür de söylemezseniz, sizde hakkım kalır ve sizde hayır yoktur. Çünkü Müslüman Müslümanın kardeşidir ve velisidir. Birbirlerinden hesaba çekileceklerdir. Bu takdirde hem görevini yapmamış ve hem de beni şeytanın hilesine karşı korumamıştır. Eğer benim hatamı görüp, beni cehennem ateşinden korumak için biri beni ikaz eder, nasihatte bulunur ve onun sözüne itibar etmez, suratımı buruşturursam, bilin ki, bende hayır yoktur.
Ne “söz dinlemez bir topluluk” olduk.. “Beni nefsimle baş başa bırakma” diye dua eden bir neslin önderlerine ne oldu da, onların çocuklarını kimsenin kendilerine karışmasını istemiyorlar. “İstişare” ve “Şura”dan vaz mı geçtiler yoksa. “Din nasihatle kaimdir” diyen geleneğe ne oldu da, “kimse bana karışamaz” diyen insanlar türedi. Herkes “Ben” demeye başladı. “Benim dinim, benim mezhebim, benim şeyhim, benim ülkem, benim liderim, benim partim, benim şehrim, benim ırkım, benim tanımım, benim malım, benim soyum, benim aklım..” Böyle diyen varsa onlar kendi yoluna, ben “Allah’ın dini”ndenim ve insanları “Allah’a, resulüne ve kitaba” çağırıyorum, salih insanların yaptığı gibi!
“Ama ben de Müslümanım” diyenler olacaktır. O zaman siz de kendinize değil, Allah’a çağırın. O’nun rızasının tecellisinin vesilesi olmak için çalışın. Müslümanları kardeş bilin.
Bilin ki, siz onlara ne kadar uzaksanız, onlar da size o kadar uzaktır.
İnatçılık ekmeyelim. İnat şeytanın huyudur! İlk “Ben” diyen şeytandır.