Yetmiş yaşıma bir kaldı… Saçım-sakalım ağardı, kaşlarım dahi beyazlamaya başladı… Namazla, Kur’ân’la, dua ve zikir ile ilgili kitaplar, yazılar yazdım, haddim olmayarak… Binlerce sohbet, seminer, konferans verdim, cüretkârâne… Bir sabah namazından sonraki tesbihâtta ancak ve birazcık farkına varabildim “SübhânAllah”, “Elhamdülillah”, “Allahuekber” zikirlerini 33’er defa tekrarlamanın derin anlamlarının… O da doğru anlayıp, doğru kavrayabildiysem…
Âl-i İmrân suresinin son sayfalarındaki 189-194. âyetler aklıma geliverdi birden:
Önce 189-190. ayetler: “Ve lillâhi mülkü’s-semâvâti ve’l-’ard. Vallâhü ‘alâ külli şey’in gadîr. İnne fî halgi’s-semâvâti ve’l-’ardi ve’htilâfi’l-leyli ve’n-nehâri le-âyâtin li-uli’l-elbâb.” (Ve Allah’ındır göklerin ve yerin mülkü. Ve Allah her şeye gücü yetendir. Şüphesiz ki göklerin ve yerin yaratılışında ve gece ile gündüzün birbiri ardınca gelişinde kesin ibretler vardır temiz akıl sahipleri için…)
191. ayet: “Ellezîne yezkürûnAllahe gıyâmen ve gu’ûden ve ‘alâ cünûbihim ve yetefekkerûne fî halgi’s-semâvâti ve’l-’ard: ‘Rabbenâ mâ halagte...