Önümüzdeki Pazar günü Kurban bayramını ümmet olarak hep birlikte idrak edeceğiz inşaallah. Rabbim, hacı adaylarımızın hac ibadetlerini ve hepimizin kurbanlarını şimdiden kabul buyursun.
“Biz her ümmet için bir kurban kesme ibadeti koyduk…” (Hac 22/34); “O halde, Rabbin için namaz kıl ve kurban kes!” (Kevser 108/2) âyet-i kerimelerinde buyurulan talimatın bir gereği olarak, Peygamber Efendimizin (s.a) uyguladığı gibi ifa ettiğimiz kurban ibadeti, hâlisâne bir ibadettir.
“Onların ne etleri ne kanları Allah’a ulaşır, fakat O’na sadece takvânız ulaşır.” (Hac 22/37) âyetinde beyan edildiği üzere, kurban ibadetinin amacı ve hikmeti Allah’a (c.c) kurbiyet (yakınlaşma) ve takvâ (Allah’a ve kullarına karşı sorumluluk şuuru ile hareket etme, Allah’tan korkup O’na sığınarak günah ve haramlardan sakınıp korunma)dır.
O halde kurbanlarımızın, Hz. Âdem’in (a.s) iki oğlunun Allah’a sundukları “qurbân”larının kabul edileni (Maide 5/27) sınıfından olması için ihlâsı ve takvâyı kuşanmalı; Allah’ın zikri ile ürperen kalplerimize takvâyı yerleştirmeliyiz (Hac 22/32, 35). Bu duyarlığa ve adanmışlık ruhuna sahip olabilmek için de, tıpkı Efendimizin (s.a) uyguladığı gibi, yalnızca Allah rızası için kurban kesmeliyiz:
Peygamberimiz, kurban keserken: “Ben yüzümü gökleri ve yeri yaratana doğru çevirdim, Ben Allah’a şirk koşanlardan değilim.” (En’am 6/79) ve “Namazım, kurbanım/ibadetlerim, hayatım ve ölümüm âlemlerin Rabbi olan Allah’ındır.” “O’nun ortağı yoktur. İşte ben bununla emrolundum ve ben Müslüman olanların ilkiyim.” (En’am 6/162-163)âyetlerini okumuş; sonra “Ya Rabbi, bu kurban sendendir ve senin içindir” deyip “Bismillahi Allahu ekber” ile kurbanını kesmiştir (Tâc, 207). Arefe günü sabah namazından bayramın dördüncü günü ikindi namazına kadar da “Allahu ekber, Allahu ekber; Lâ ilâhe illallahu vallahu ekber; Allahu ekber ve lillahi’l-hamd” diyerek Teşrik Tekbirleri getirmiştir.
Kurban ibadeti, Efendimizin atası Hz. İbrahim (a.s) ile oğlu İsmail’in Allah’a “teslimiyet”lerini simgeler: “…(İbrahim:) ‘Yavrucuğum! Ben seni rüyamda boğazladığımı görüyorum; bir düşün, ne dersin?’ dedi. O da cevaben: ‘Babacığım! Emrolunduğun şeyi yap. İnşallah beni sabredenlerden bulursun’, dedi. Her ikisi de teslim olup, onu alnı üzerine yatırınca: Biz ona: ‘Ey İbrahim!’ diye seslendik. ‘Rüyayı gerçekleştirdin. Biz iyileri böyle mükâfatlandırırız. Bu, gerçekten çok açık bir imtihandır.’ Biz, oğluna bedel ona büyük bir kurban verdik.” (Sâffât 37/102-107)