“Bile bile nasıl yalan söylerim?"

“Haysiyetim yerle bir olmuştu. Ama beni asıl üzen yalan söylemek zorunda bırakılışımdı...”


Üçüncü hafta da olmuş adamların parasını ödememiştik. "Bu haftayı da atlatırsan senin bu işi başaracağına inanacağım" diyordu.
Sahtekârlıkla başarmanın ne alakası vardı anlamıyordum?!.
Benim Ahmet Bey yanında haysiyetim yerle bir olmuştu. Üçüncü hafta geldiğinde ödeme yine çıkmadı.
Tabii adam bu kez beni sıfırlayan bir üslup ve öfkeyle: “Seninle bu iş olmayacak arkadaşım. Sen beni müdürüne aktarır mısın?” dedi.
Aslında ben de artık bu hâle gelmesini istiyordum. Hemen müdürüme durumu ilettim. “Bağla!” dedi.
Telefonu aktardım. Ama bakalım müdürüm ne konuşacak diye merak ederek ben de müdürümün odasına gittim.
Elinde havlu, abdest hazırlığındaydı. Karşı tarafın dert yanarak beni şikâyet ettiği belliydi. Müdürüm ise durumdan ilk defa haberdar oluyormuş gibi davranıyordu. Telefonda “cık cık” çekiyor ve “hiç olur mu öyle şey!” gibi onunla hemfikir oluyor ve benim âdeta yetersizliğimi(!) onaylar tarzda karşı tarafı sakinleştiriyordu. Sonunda şunu söyledi telefonda Ahmet Beye:
“Tamam, onu görevden aldım. Artık onunla muhatap olmayacaksınız. Haftaya ödemenizi bizzat ben çıkarttıracağım” diyerek telefonu kapattı.
Ben hayretten ağzım açık ve bir o kadar da şaşkın ve üzgün müdürüme baktım. Göz göze geldiğimizde kurnaz bir gülümseme yaparak:
“Gördün mü bak!” dedi. “Bir taktik ile adamı dört hafta salladık. Müessesenin parası dört hafta kasada kaldı...”
Benim sıfırlanışımı, verilen sözün hatırını, yalan söylemenin vebalini, bir elemanın piyasadaki itibarının bitirilişini hiç hesaba katmıyordu.