Ülkemin gururu üç “Muhteşem” ses!..

1957'de gazeteciliğe başladığımızda birinci sayfalarda üç beş satır içinde müthiş eleştiriler içeren ve de güldüren fıkralar olurdu.
"Kısa Fıkra" denirdi adlarına ve en ünlü "Kısa"cılar, Bedii Faik, Çetin Altan ve Şinasi Nahit Berker'di. Şinasi Nahit Ağabey, Ankara'nın Bab-ı Ali'si Rüzgarlı'da, yani bizim sokakta çalıştığı için sık sık görürdük. Benim gibi yeni başlayan gençlere hep "Kısa yazın" öğüdü verir ve eklerdi..
"Bu memleket uzun laftan battı.."
Pazar gecesi, Kadıköy Süreyya Operası'nda Semiha Berksoy Ödülleri Galası'nın bitmez tükenmez konuşmalarını, patlama noktasını en az on defa aşarak izlemeye çalışırken, aklıma geldi, nurlar içinde yatan Şinasi Nahit Ağabeyim..
Önce hiç gereksiz ve upuzun açış konuşmaları.. Dünyadan bunca ödül gecesi izliyoruz, TV'lerde.. Böyle uzun uzun açılış konuşması yapan var mı?. Bir usta stand upçı çıkar, o ayni zamanda sunucudur zaten.. Milleti güldürür, ısıtır, sonra ödüller başlar..
Ödül alanlar teşekkür lafını uzatmaya başlayınca son yıllarda onu da kısıtladılar ki, gece sabahlara sarkmasın, millet sıkılmasın..
Bizde ise, giderek daha kötüye yol alıyoruz.
Nihayet, İstanbul Devlet Opera ve Balesi'ne yıllarca hizmet etmiş ışık tasarımcısı Ahmet Defne ilk ödülü aldı. Mikrofona geldi. Cebinden katlanmış bir kağıt çıkardı. Şöyle bir salladı.. Körük gibi açılan kağıdın öbür ucu yere değmez mi?.
Meğer Ahmet Usta, başımıza gelecekleri sezmiş gibi müthiş bir ironi yaparmış. Kısacık konuştu. Yere değen kağıt boştu. Ondan sonra gelenlerin çoğu sazı ellerine öyle aldılar ki..