Neo-Osmanlıcılığın çöküşü

24 Haziran seçimlerinden sonra Türkiye’de, ülke içinde, Neo-Osmanlıcılık almış başını gidiyor.
Yandaşlar, henüz “Sultan” diyemeseler de, “Başkan” hitabıyla Recep Tayyip Erdoğan’ı Türkiye Cumhuriyeti’nin tüm diğer cumhurbaşkanlarından ayırmaya başladılar.
Ülkenin içinde bulunduğu ekonomik zorluklara bakılmaksızın birbiri ardına yaptırılan saraylar, “Başkanlık” hangarına dizilen yeni uçaklar, hep bu hevesin somut göstergeleri.
Ancak içeride, “büyük gösteriş ve kibir hamleleriyle” oluşturulmaya çalışılan bu imaj, sınırların hemen dışında çökmekte… Hem de öyle böyle değil, çok hızlı bir çöküşte.
Nasıl mı?
Komşulara bakalım yeter…

★★★

*Mesela IRAK’ta:
Seçimler sonrasında ülkenin yeni yönetimi oluşmaya başladı. Irak’ta Saddam sonrasında oluşturulan yönetim yapısında Meclis Başkanı Sunni, Başbakan Şii, Cumhurbaşkanı ise Kürt kökenli isimlerden oluşuyordu. Nitekim yeni yönetimin de ilk belirlenen ismi, Meclis Başkanı Muhammet Halbusi, Sünni kökenden geliyor. Ancak bir önceki görevi olan Anbar Valiliği nedeniyle İran’a yakın isimler arasında anılıyor. (AKP’nin bir dönem belbağladığı, deyim yerindeyse tüm yumurtalarını onun sepetine koyduğu bir önceki Meclis Başkanı Nuceyfi ve ailesinin ise ismi Irak politikasında artık hemen hemen hiç geçmiyor.)