Oylar ne tarafa gidiyor?

58 milyon 222 bin 937. Yuvarlak hesap 59 milyon olsun.

59 yeterince yuvarlak olmadı mı?

60 milyon diyelim. Küsurat hesabından kurtulalım.

Yok. 60 milyon demeyelim. Zaten, kafalar enflasyonist. Herkes her şeyi yukarıya yuvarlıyor. Aşağı mahallede 25 olan sayı... Ne sayısı olursa olsun. İster bir otomobilin içindeki yolcu sayısı, ister macuncunun etrafındaki müşteri sayısı, ister fasulyenin fiyatı... Yukarı mahalleye varana kadar 45’e çıkıyor. Lafı her işiten sevabına iki üç ekliyor.

Doğru olsun, küsuratlı olsun.

58 milyon 222 bin 937. 16 Nisan’da sandığa gidip oy kullanmakla mükellef seçmen sayısı.

Bu sayı, ortadan tam ikiye bölünemez. Yani, herkes oyunu verse sonuç ‘pata’ olmaz. Birinden biri galip gelir.

Yine de bölelim ikiye.

29 milyon 111 bin 318 virgül 5.

Tabii ki bunlar teori. Varsayım.

Gerçek şu: Seçmenlerin bir kısmı sandığa gidip rey atmayacak.

Belki yüzde 5’i, belki 10’u, belki 15’i.

Bizim seçmen sayımız, muhtemelen 50 milyonun biraz üzerinde olacak.

Anketçilerin hata payı varsa, müsaadenizle benim de hata payım olsun.

(Ben, hata yapmayı kendime yakıştırıyorum. Biz, aynı zamanda hatalarımızdan müteşekkiliz. Bu yüzden, benim hata payım daha ziyade olsun.)

Diyelim, 50 milyon seçmen oy kullandı.

Anayasa değişikliğinin kabul edilmesi için 25 milyondan biraz fazla oy lazım.

Bu oy, referandum kararının yeni kesinleştiği günlerde ‘çantada keklik’ değildi.

Hoş, ben dahil herkes ‘karanlığa taş atar gibi’ konuşuyordu ama, varsayımlar şöyleydi: