Vizesiz Suriye

Gidip gezip görmek için, tatil yapmak için muhteşem bir ülke, dilerseniz El Nusra’nın çadır kampinglerinde kafa kesip, insan yakabilirsiniz, all inclusive, dilerseniz SDG’nin paket turlarıyla kalaşnikoflu roketatarlı köy baskınlarına katılabilirsiniz, açık büfe limitsiz mühimmat, dilerseniz Bedevi kamyonetleriyle Dürzi avına çıkabilirsiniz, dilerseniz İsrail’in işgal ettiği Golan tepelerine girip kurşuna dizilebilirsiniz, her şey dahil.

Üstelik, gidiş dönüş değil sadece gidiş bileti aldığınız için gayet ekonomik, çünkü dikkat ederseniz sayın hükümetimiz sadece vizesiz “giriş” müjdesi veriyor, “çıkış”tan hiç bahsetmiyor, gidişiniz oluyor ama, dönüşünüz pek olmuyor.

2002 yılıydı, ekim ayıydı, genel seçime sadece bir hafta vardı, Galatasaray’ın şampiyonlar ligindeki Brugge maçı için arkadaşlarla birlikte Belçika’ya gitmiştik, izledik, dönüyoruz, Brüksel Havalimanı’ndayım, pasaport kontrolünde sıradayım, Avrupa Birliği üyesi ülkelerin vatandaşları kendilerine ait kapıdan şakır şakır geçiyor, Avrupa Birliği üyesi olmayan ülkelerin vatandaşları, bizler, kuyrukta, kuzu gibi bekliyoruz. Hemen önümde ünlü bir politikacı vardı, yanında monşer kılıklı biri vardı, laflıyorlardı, sohbetlerinden anlıyorum ki, o monşer kılıklı arkadaş Brüksel Büyükelçiliğimiz’de görevli bir memurdu, politikacıyı uğurlamaya gelmişti, hattızatında efenim filan diyerek yıkama yağlama yapıyordu. Malum, çenemi tutamam, hafifçe öne doğru eğildim, “beyefendi, Türkiye’de bakanlık bile yaptığınız için soruyorum, daha ne kadar bu kapılarda sürüneceğiz?” dedim, o zamanlar köşe yazarı değilim, haliyle beni tanımıyor, gülümsedi, “çok yakında” dedi, “çok yakında biz iktidara gelince, bu çirkin muameleden kurtulacağız” dedi. E ben de gülümsedim haliyle, “umarım” dedim, “çok gördük sizin gibi diyenleri, bakalım, bir de sizi görürüz” dedim. Gene gülümsedi, “görürsünüz” dedi.

Abdullah Gül’dü o.