Yalnızlık

-Umut, karanlıkta bir ışıktır.- Canlılar toplu yaşam sürdürürler. Her birinin öbürüne gereksinimi doğumdan ölüme kadar uzanır. Dünyaya gelişleri birbirine bağlı olduğu gibi dünyadan ayrılıncaya kadar da birliktelikleri bir yaşam koşuludur. İnsanlar için bu durum daha zorunlu, daha gerekli ve daha yararlıdır. Bir tür varlık kaynağı ve gücüdür. Evde, işte (görevde-çalışmada), okulda, askerlikte, dinlencede (tatilde), gezide, yolculukta, oyunda, eğlencede, savaşta, üretimde birliktelik durumun doğası gereğidir. Hattâ zorunludur. “Yalnızlık Allah’a mahsustur” sözü de toplumsal yaşamımızın ilkelerinden birini anlatır. Özetle, yalnızlık yaşam karanlığıdır. Kimi zaman kendimizi dinlemek, kimi zaman dinlenmek, düşünüp taşınmak için...