Fabrika ayarı (!)

Akraba, eş, dost, mezarlık ziyareti... Kurban kavurması...
Sohbet... Bir bayram daha bitti.
Bayramda... Sohbet konularından biri artık "Klasikleşmiş" gündem maddesiydi:
"CHP'deki kurultay davası, koltuk kavgası." Aslında... CHP'nin sorunlarına "Kesin çözüm" mümkün.
Ve de "Çok kolay." Parti "Fabrika ayarlarına" dönsün yeter.
Fabrika ayarı, CHP'nin "1939 kurultayında" kabul edilen tüzüğü.
Madde 3:
"Partinin değişmez Genel Başkanı İsmet İnönü'dür." Bugün de tüzüğe "Böyle bir madde" konulur.
Al sana "Dikensiz gül bahçesi." Kurultay yapılmış, yapılmamış hiç önemi yok.

***

Koltuk

Siyasette... Koltuk "Genel başkanın babasının malı mıdır?" Değildir.
Fakat... Genel başkanın "Kişisel malı" olabilir.
Parasını verip almıştır...
Olamaz mı?
Örneğin...
Adalet Partisi'nde "Genel başkanlık koltuğu" Süleyman Demirel'in "Şahsına aitti."

***

Bir koltuk hikâyesi

Düdük çaldı... Asker yönetime el koydu... "Demokrasi askıya alındı." 12 Eylül 1980.
Bir yıl sonra... Yine düdük çaldı...
"Bütün siyasi partiler kapatıldı." Partilerin "Varlıkları" hazineye devredildi.
Selanik Caddesi'nde bulunan Adalet Partisi Genel Merkez binası, "Darbenin ürünü" olan, YÖK'e tahsis edildi.
YÖK "Binaya taşındı." Demirel'in makam odası artık "YÖK'ün ilk başkanı Prof. İhsan Doğramacı'nın odasıydı." Birkaç gün sonra... Doğramacı'nın odasına bir "Ziyaretçi" geldi:
Sayın Hocam... Ben Turgut Yılmaz Güven.
Anadolu Ajansı'ndan emekliyim.
Sayın Demirel'in basın müşaviriyim.
Şu anda oturduğunuz koltuk, Demirel'in şahsi malı... Parasını cebinden ödeyip aldı... İşte faturası.
Sayın Demirel'in selamı var...
Koltuğunu istiyor.
Koltuk bir kamyonete yüklendi.
Ve Demirel'in evine gitti.

***