Bir ayet gibi: Kıyıya vuran çocuk

Gören gözler için etrafımızda aklımızı, vicdanımızı harekete geçirebilecek, olup bitenlere karşı sorumluluğumuzu hatırlatacak, gark olduğumuz gafletten uyandıracak çok şey var, çok şeyler olup bitiyor. Hayretimizi, sorumluluğumuzu bitiren en önemli şey galiba şükürsüzlüğümüz.

Her biri ayrı bir mucize olan yaşadığımız her anı bir süre sonra kendiliğinden olup biten, kendi mülkümüzde olan kazanımlarımızdan bilmeye başlıyoruz. Verdiğimiz nefesi, aldığımız nefesi “zaten” bizim zannediyoruz. “Olmaya devlet, cihanda bir nefes sıhhat gibi” gerçeğini idrak edecek şeyler yaşamadığımız sürece her şeyin bizim mülkümüzde olduğunu sanmaya devam ediyoruz.

Oysa aldığımız her nefes bize bahşedilmiş büyük bir mucize, verdiğimiz her nefes gibi. Bize bahşedilmiş nice nimetin bizden olduğunu zannederiz, ta ki bir “hiç' olduğumuzu idrak edecek büyük hakikati, büyük mucizeyi gördüğümüz ana kadar.

Her şey bizim zannederiz, o yüzden paylaşırken kendimize ait olanı vermiş sayar insanların başına kakarız. Başa kakılacak bir şey yok. Allah bize lütfediyor ve bize bahşettiğinden muhtaçlara bizim de ihtiyaç olanı verip veremeyeceğimizi sınamak ister.
Bir defa olduğunda bizi çarpan olaylar her gün tekrarlamaya yüz tuttuğunda da rutine biner, bir kanıksamaya yol açar. Cinayetler katliamlara, katliamlar insanlık dışı soykırımlara doğru evirilinceye kadar kalplerimizi taşlaştırmak üzere fena alıştırır.
Ve sonra hepsinden daha kötü olmayan ama hepsindeki bütün çarpıklığı bütün ihtişamıyla, bütün korkunçluğuyla yüzümüze vurup utandıran bir olay olur, bizi istesek de istemesek de olaya şahit kılar.
İsterseniz ona ayet diyebilirsiniz.