Paris yanıyor!

Fransa’nın önce banliyölerinde ortaya çıkan sonra da bütün Fransa’ya yayılan ve giderek bir isyana dönüşen protestolar üç haftasını doldurdu. Bu üç hafta içinde dünyaya yansıyan en önemli şey her ne kadar bu isyanın adeta örtbas edilmeye, görünmez kılınmaya çalışılması ise de, nihayetinde Paris’in bir yangın yeri olduğu fotoğrafı artık gizlenemiyor.

Türkiye’de beş buçuk yıl öne yaşanan Gezi hadisesinden daha kapsamlı ve daha süreklilik arz eden bir boyutta olmasına rağmen dünya medyasında Fransa’daki olaylar Gezi olayları kadar yer kaplamıyor. Bu da başlı başına yeterine ilginç.

İlginçlik Gezi’nin günlerce, hatta olaylar bittikten sonra bile uzun süre dünya gündeminin neredeyse ilk maddeleri arasında yer almasında mı yoksa Fransa’daki isyanın dünya medyasında daha az yer alıyor olması mıdır? Hangisi normal bu iki durumun?

Bu vesileyle tekrar hatırlıyoruz ki, Fransa aslında her zaman gösteriler, protestolar, isyanlar ve devrimler ülkesi olmuştur. Bu geçmişe bakarak olup bitenleri bir tarihsel geleneğin parçası olarak görmek mümkün.

Ama bu son olay geçmiştekilere nazaran oldukça farklılık arz eden boyutlara sahip. Ortada bir hareket var ama bu hareketin henüz hiçbir mesajı, hiçbir lideri ve hiçbir yönü yok. İsyanın kendisi bir amaca dönüşmüş durumda.

Başta akaryakıt zammını protesto etmek üzere başlayan harekete her kesimden insan katılıyor. Aşırı sağdan aşırı sola herkesi buluşturan ve anketlere göre halkın yüzde 72’nin desteğini almış bulunan “sarı yelekliler” hareketi tam bir halk isyanına dönüşmüş durumda (aynı ankette yüzde 85 şiddet olaylarına karşı olduğunu söylemiş). Ama lideri olmayan, nihai hedefi “Macron’u istifaya davet” olmaktan öte bir politik vizyonu görünmeyen bir hareket.