"Dergâhımızda âb-ı hayat gibi su var..."

 

Ziyâüddîn Yûsuf Hüseynî hazretleri evliyânın büyüklerindendir. 890 (m. 1485)’de Azerbaycan’da Şirvan’da vefât etti. Şöyle nakledilir:

“Yûsuf Hüseynî’nin dergâhında çok talebe bulunduğundan, su yetmiyordu. Bunun için bir yerden su getirilmesi gerekiyordu. Bu durum Yûsuf Mahdûm’a arz edilince; 'Dergâhımızda âb-ı hayat gibi su varken, uzaktan su getirmeye ne lüzum var?'  buyurup, ellerinde bulunan âsâsı ile dergâhın avlusunda münâsip bir yeri işâret etti. Orası kazıldığında, fazla derine inmeden, çok tatlı ve güzel bir su çıktı. Yûsuf Mahdûm, sonra şöyle buyurdu: 'Talebeler belki her zaman su çekecek bir kap bulamazlar, bu sebeple zahmet çekebilirler. Ey su! Kuyunun ağzına yüksel!' buyurdu. Su, Allahü teâlânın izni ile tam kuyunun ağzına kadar geldi. Fakat bir damla bile taşmadı. Hâlen kuyu, su dolu hâldedir. Kullanmakla hiç eksilmeyip, Şirvan halkının itibâr ettiği ve kıymet verdiği bir sudur."

Bu mübarek zat buyurdu ki:

“Tasavvuf büyükleri, Ehl-i sünnet âlimlerinin büyükleridir. Bunlar, Kitâb ve Sünnet ile amel ederler. Hak üzere olmanın iki şahidi vardır. Biri sûrî, diğeri manevîdir. Sûrî olan; emir ve yasakları yerine getirmek sûretiyle İslâm dînine uymak, Resûlullahın (sallallahü aleyhi ve sellem) ahlâkına uymak sûretiyle ahlâkını güzelleştirmektir. Manevî kısmı ise; hocanın, talebeyi sûrî mertebesine çıkardıktan sonra, Resûl-i ekreme teslim etmektir. Hoca, talebesini bazen rûhanî bazen cismânî terbiye eder.”