Yaşama sevinci kalmayınca...

“Önceden hiç olmazsa annemi babamı düşünür, onların hayaliyle yaşardım... Şimdi o da yok!..” Öğrencim Yasemin’le ilgili hatıramı anlatmaya bugün de devam ediyorum... Defterine...

“Önceden hiç olmazsa annemi babamı düşünür, onların hayaliyle yaşardım... Şimdi o da yok!..”

Öğrencim Yasemin’le ilgili hatıramı anlatmaya bugün de devam ediyorum... Defterine yazdığı veda mektubu şöyleydi:

“Bugün 21 Aralık… Nefret ediyorum her şeyden. Hayatın anlamı yok. Gelecek için umudum, isteğim yok. Niçin yaşayayım? Yaşamamın ne amacı var? Niye herkese yük olayım? Hiçbir şeyden zevk almıyorum. Önceden hiç olmazsa annemi babamı düşünür, onların hayaliyle yaşardım... Şimdi o da yok! Çünkü onlarda evlat sevgisi yok. Eğer bizi sevselerdi bizi de düşünür ayrılmazlar, bizi anasız babasız bırakmazlardı. Benim bu duruma gelmeme sebep olmazlardı...

Artık tembelim… Fizikten bile iki aldım. Geri zekâlıyım. Hâlbuki önceden gelecek için neler düşünürdüm. Doktor olacağım derdim. Söz de vermiştim. Hayır! Olmuyor… Öğretmenlerimin gözünden düştüm. Hele çok sevdiğim Hediye Hanım, bu sene çok değişti. Haklı o da… Benim gibi tembel ve hastalıklı bir öğrenciyi niçin sevsin. Hiçbir öğretmen zaten sevmiyor beni....

YAZININ DEVAMI