Söylemiş miydim, annem öldü benim!..

“Avuç büyüklüğünde vardı, örümceğe benziyordu ama değildi şöyle yürüdü geçti” diyor annem... Her tıkırtıda irkildim sonra yeniden öldüm. Gök mavileşmedi bir...

“Avuç büyüklüğünde vardı, örümceğe benziyordu ama değildi şöyle yürüdü geçti” diyor annem...

Her tıkırtıda irkildim sonra yeniden öldüm. Gök mavileşmedi bir daha, demir grisi oldu, öylece öldü gök. Unutuyorum dedim, öldüğümü unutuyor çay demliyorum, anneme sesleniyorum dili damağına dolanıyor, uykudan ayılamıyor, bağdaş kurup oturuyor, antreden gelen ışık yüzünün yarısını aydınlatıyor.

“Ne bileyim daha önce görmedim, avuç büyüklüğünde vardı, örümceğe benziyordu ama değildi şöyle yürüdü geçti” diyor.

Antreye bakıyorum, böceğin ürpertisi var kendisi yok! Susuyor annem. Cahilliğine verdim genç psikoloğun, “yüzüne söylenmezmiş” diyemedim. Öğrenir, genç o daha.

Akılsızlar Hastanesi akılsızların akıllarını aldıkları insanlarla dolu. “Gerçek akılsızlar gelmez buraya” diyor yaşlı bir doktor, akılsızların delirttiği insanlar gelir. Annem ölmeseydi bırakmazdı beni, kol dikmeyi unutmuşlar bu giysilere, küçükken annemin yemek yedirirken boynuma taktığı...

YAZININ DEVAMI