Şiddet görenlerin anısına...

“Psikolojik ve fiziksel şiddet gören ve bu sebeple ölen ve öldürülen kadınlar anısına...” Hem babam da bazen bir iki vurmuştu geçmiş yıllarda anneme. Dedem de döverdi ara sıra nenemi....

“Psikolojik ve fiziksel şiddet gören ve bu sebeple ölen ve öldürülen kadınlar anısına...”

Hem babam da bazen bir iki vurmuştu geçmiş yıllarda anneme. Dedem de döverdi ara sıra nenemi. Dolayısıyla hemen bırakıp gitmek olur muydu? Bir ev kolay mı kuruluyordu? Boşanmak olmazdı. Böyle geçtik yollardan, annemi otogara götürüp otobüse bindirdik. Sarılmadı bana...

Eve gidiyorduk, bu topraklarda kadın olmak böyleydi. Okumuş da olsan cahil de olsan. Bir kez bir adamın vicdanına bıraktın mı kendini her şey mubahtı artık. Biz yirmi birinci yüzyılın kadınları, hâlâ aynı kaderi yaşıyorduk atalarımızla. Şimdi ne yapacaktım?

O gece hiç konuşmadık sabahı zor ettim. Sabah olunca geçti karşıma özür diledi. Hatasını anlamış, sustum. Bana diyecek ne kalmıştı ki zaten. O pişmandı ama ben bebeğimi kaybetmiştim bir kere. O özür diliyordu. Ben bebeğimi kaybetmiştim o “affet” diyordu ben bebeğimi kaybetmiştim o “bir daha olmayacak” diyordu ama ben bebeğimi kaybetmiştim. Aklımdan tek geçen buydu!..

YAZININ DEVAMI