“Senin ne işin var burada?!..”

“Yıllar geçtiği hâlde ne zaman günübirlik de olsa bir sıkıntı yaşasam o rüyayı hatırlarım...” Bundan seneler önceydi. İstanbul'da suların haftada bir saat aktığı, onun da...

“Yıllar geçtiği hâlde ne zaman günübirlik de olsa bir sıkıntı yaşasam o rüyayı hatırlarım...”

Bundan seneler önceydi. İstanbul'da suların haftada bir saat aktığı, onun da yüksek katlara çıkmadığı... Çıksa da bulanık ve çok kötü koktuğu... İçmek bir yana ellerini yıkayamayacak kadar bulanık ve hatta kirli olduğu yıllardı...

Şimdiki gençlere hayal gelebilir ama sokaklardan çöp yığınları arasından nefeslerimizi tutarak geçtiğimiz yıllardı... Yine doğalgaz yokken kış geldiğinde bacalardan duman yerine zehir çıkarak şehrin üzerini kapkara dumanların kapladığı ve nefes alınamaz hâle getirdiği yıllardı. Neyse ben anlatacağım unutulmaz hatırama geleceğim. İşlerimiz pekiyi değildi. Aldığımız maaş yetmiyordu. Oturduğumuz evin önünde haftada bir semt pazarı kuruluyordu. Ama biz maaş aldığımız gün oturup önce aylık kesin olan ödemeleri hesaplardık. Kiraya şu kadar, elektrik faturasına bu kadar; suya şu kadar... Bir de bakardık ki maaştan geriye pek bir şey kalmamış...

Kapımızın önünde pazar kurulduğu hâlde çoğu kez pazardan yapılan alışverişi içimiz burkularak seyretmişizdir. Evde oturup radikal bir karar almak üzere istişare (karşılıklı fikir alışverişi) yaptık. Karar çıkmıştı:

"Bu gelirle bu şehirde yaşanmaz."

YAZININ DEVAMI