Selimiye’nin kumruları

Bizim mahallenin kumruları “guk gu, gu gu, guguguuk”, “guk gu, gu gu, guguguuk” diye öterlerdi. Biz de derdik ki:“Bak kumru; ‘Üsküdar’a gideliim, Üsküdar’a gidelim” diye ötüyor.”“Haydi biz de...

Bizim mahallenin kumruları “guk gu, gu gu, guguguuk”, “guk gu, gu gu, guguguuk” diye öterlerdi. Biz de derdik ki:

“Bak kumru; ‘Üsküdar’a gideliim, Üsküdar’a gidelim” diye ötüyor.”

“Haydi biz de gidelim anneciğim Çamlıca’ya gidelim” derdik ve bazen de piknik sepetimize haşlanmış patates, zeytin, haşlanmış yumurta, ekmek, domates, yeşil biber, salatalık ve zeytinyağlı dolmaları koyup Karagümrük’ten tramvayla Bahçekapı’ya, Eminönü’nden vapurla Üsküdar’a, oradan da tramvayla Kısıklı’ya çıkardık. Sonrasında da yürüyerek Çamlıca Tepesi’ne vasıl olurduk. Salıncaklar yapar, çam ağaçlarına tırmanırdık. Üstüm başım çam reçinesi olurdu, mercimek kadar çam fıstığı yiyeceğim diye.

Selimiye kışlasında ise sabah erken saatlerde arka bahçenin duvarları üzerinde birbirleri ile oynaşan kumruların ötüşleri farklı idi ve benim dikkatimi çekti.

“Gu guuk, guk”, “gu, guuk guk” diye ötüyorlardı.

Burada da “Yusuuf çuk, yusuuf çuk” diye ötüyorlardı. Tabii bir gün iki yakada yaşayan kumruların, niçin böyle farklı öttüklerinin hikâyesini bir yerde okudum.

YAZININ DEVAMI