“Sakın hiç üzülme!..”

“Beni görünce çok sevindi ve hemen derslerimi sordular. Ben de durumu arz ettim...” Üsküdar’da, rahmetli Necati Özfatura Abi'mizin kiracısı olarak kalırken altlı üstlü oturduğumuz zarif edep timsali...

“Beni görünce çok sevindi ve hemen derslerimi sordular. Ben de durumu arz ettim...”

Üsküdar’da, rahmetli Necati Özfatura Abi'mizin kiracısı olarak kalırken altlı üstlü oturduğumuz zarif edep timsali kıymetli arkadaşım Ali Rıza Ağabey'in yaşadığı hadise aynen şöyledir:
“1972 yılında Eskişehir’de İktisadi ve Ticari İlimler Akademisi 3. sınıfında okuyorum. Daha başarılı olmam için bazı önemli dersleri gece bölümünde de takip ettiğim hâlde maalesef sene sonunda 13 dersten ancak bir tanesinden geçip 12 dersten kalmıştım. Başarılı olduğum tek ders ise sadece 25-30 sayfalık hocanın verdiği nottan ibaret bir dersimizdi.

Okul bitince tatil için son derece üzgün ve mahcup hâlde memleketime gittim. Fakat ikmal (bütünleme) imtihanlarına daha iyi çalışabilmem için ailemin ısrarlı isteği üzerine tatilimin bitmesine daha bir ay varken Eskişehir’e dönmek mecburiyetinde kaldım. 12 ders kitabının hemen hepsi çok kalın kitaplardan oluşuyordu. Geniş hacimli bu kadar derse ne kadar ciddiyetle çalışsam dahi sınıfımı geçeceğime inanamıyordum. Sınıfımı geçebilmem için, o zamanki sisteme göre borçlu geçme hakkına sahip olduğumuz bir ders dışındaki 11 dersin tamamından başarılı olmak zorunda idim.

Aileme karşı mahcubiyetimden derslerime olabildiği kadar çalışıyordum ama sınıfımı geçebileceğime dair ümitsizlik had safhada idi. Çalışmaktan bitkin düştüğüm bir gün akşam Eskişehir Akarbaşı Camiine yatsı namazımı kılmaya gitmiştim. Bütün tanıyanlarının çok sevdiği, her sohbetiyle bizleri değişik âlemlere götüren çok kıymetli büyüğümüz Necati Abi'mle karşılaştık.

Beni görünce çok sevindi ve hemen derslerimi sordular. Ben de durumu kendilerine kısaca arz ettim. O kadar hassas ve merhametli oldukları hâlde dinledikten sonra hiç üzülmemeleri dikkatimi çekmişti. Hemen dedi ki:

YAZININ DEVAMI