Oynarken hayatı öğrenirdik

“Aynı toprağın çocuklarıydık, aynı havayı teneffüs ettik, aynı sudan içtik. Bizim çocukluğumuz başkaydı...”     Köylük yerlerdeki çocukluk, anlatılmaz yaşanır… Tabiatla, tabii olanla koyun koyuna bir çocukluk… Toprağa karışmak, samanı koklamak, tozunu ciğerlerine çekmek… Arkadaşının teri ile ıslanmak, pekmez tatmak, yıldızları elini uzatsa tutacak gibi görmek… Eşekten düşmek, kuzularla güreş etmek, toprağın üstünde uyumak, ayrana ekmek doğramak. En önemlisi oyuncaklarını kendisi yapmak… Eğlenirken eğitilmek hem de fark etmeden, tepki göstermeden… Şimdiki çocuklar ve oyunları… Sanal dünyada, sanal kahramanlarla… Tabiattan, tabii olandan uzak… Kan, öldürmek, yaşatmamak üzere kurulmuş, paylaşmayı unutturmuş, ‘ben’ merkezli oyunlar. Birbirini tanımayan, sanal kişilerin birbirlerini görmeden tanımadan oynadığı oyunlar… Ya bizim çocukluk günlerimizin oyunları? Hangisini sayayım? Asker Kaçağı: Gece oynanır, iki grup olurdu. Oyun sahası bütün köydü. Bir grup kaçar, diğeri bulmaya çalışırdı. Çelik Çomak: En zevk aldığımız ama bir o kadar da tehlikeli oyundu. Çelik (iki ucuna özel şekil verilmiş çubuk), sopayla sektirilir ve atabildiğince uzağı atılırdı. Ama bu arada yüzü-gözü korumak gerekirdi... Güvercin Takla: Dört kişinin kurduğu bariyerden takla atarak geçme oyunuydu, geçemeyen bariyere dâhil olurdu... Kaydırak: Toprağa çizilen kareler veya daireler içinde kaydırak denilen düz taşı sektirerek oynanırdı... Mendil Kapmaca: Ebenin elindeki mendil, bitiş ç...