O şimdi dokuz yaşında...

“Hiç vakit kaybetmeden başka bir hastaneye gitmeye karar verdik. Öfkeli ve telaşlıydık...”

Yeğenim Zehra da her anne gibi ilk doğumunun heyecanını yaşıyordu. Zor bir hamilelik dönemi geçirmişti. Nihayet doğum zamanı gelmişti. 30 Haziran 2013 Pazar gecesi günün ilk saatlerine doğru, düzenli periyotlarla kontrole gittiğimiz Yakacık’taki doğum hastanesine gittik. Çok kalabalıktı. Ebe hanım muayene etti ama “doğuma daha var” dedi. Bize bir oda vermelerini rica ettik ama nafile. En azından odada ona refakat eder, bir nebze de olsa güç verirdik. Özel oda veremeyeceklerini, koridorda ya da hastanenin bahçesinde bekleyebileceğimizi söylediler. Tabii biz bunu anlamış değiliz. Zehra’m sancıdan duramıyordu. Onun bu sızlanışları bizim de yüreğimizi parçalıyor içimiz darlanıyordu.

“Ne yapabiliriz?” diye canım Meryem Ablamla istişare ettik. Başka bir hastaneye gitmeyi daha uygun gördük. Günlerden pazar olduğu için kadın doğum uzmanı bulmak işimizi zorlaştırıyordu. Yeğenim Zehra’yı da alarak son model (!) arabama atlayıp Üsküdar Zeynep Kamil Hastanesine...