Komşumuzun akrabası sandım

“Aynalarda kendimi beğenmeye, etrafa tanınmaya kendime özen göstermeye başladım...” Dokuz yaşında babasız kalarak büyüdüm. Annemle birlikte yaşıyordum. Dayım da bize göz kulak oluyordu…...

“Aynalarda kendimi beğenmeye, etrafa tanınmaya kendime özen göstermeye başladım...”

Dokuz yaşında babasız kalarak büyüdüm. Annemle birlikte yaşıyordum. Dayım da bize göz kulak oluyordu… İkimizden başka kimsemiz yoktu. Varlık içinde yaşıyoruz diyemem ama fazla yokluk da çekmedik. Babamdan kalma evimiz vardı, maaşı da vardı babamın… Kardeşim de yoktu… Öyle olunca ana kız geçinip gidiyorduk…

O yıllarda ilkokuldan sonra okula giden pek yoktu şehrimizde… Ben de annemle birlikte gezip dolaşıyor, onun arkadaşlarıyla görüşüp konuşuyor genç kız olduğum zaman dahi, dünyayı kendi çevrem ve çevremdekiler kadar sanıyordum...

Annem, muhafazakâr bir kadındı. Üzerime titriyordu. Kendi giymeyip bana giydiriyor, yemiyor, yediriyordu... Genç kız olduğumda gençlik tabiatı, çevremle genç kız olarak ilgilenmeye, aynalarda kendimi beğenmeye, etrafa tanınmaya farkında olmadan özen göstermeye başlamıştım.

Kontrolsüz güç, güç değildir derler… Benim felâketim de böyle başladı... O yıllarda internet nedir bilmezdik… Her şeyi gördüğümüz ile okuyabilirsek okuduğumuz duyduğumuz ile yaşamaya çalışırdık.

YAZININ DEVAMI