Kestirme gidelim derken

“Vücudumuz buz keserken ayaklarımız iyice hissizleşti. Bağıra bağıra ağlamaya başladık.” Ben çocukluğumu yaşayamamış biriyim demiştim...

Hele şimdi sabahleyin servisle evden arabaya binip okula kadar giden, akşama servisle okuldan gelen mini yavrularımızı gördükçe ülkem adına seviniyorum. Hem de kendi çocukluk yıllarımı anıyorum.

Evimizden okula gidip gelmek şöyle dursun yakınımızda okul olmadığı için tanıdığımız bir teyzenin evinde okuyor hafta içinde evinde kalıyor hafta sonları da Ayvalı’ya eve geliyorduk. Annem üstümüzü başımızı temizliyor, pazartesi de erkenden kalkıp yine okula yetişiyorduk...

Rahmetli ninemizin inekleri vardı ve ahırda beslerdi. Güz geldi mi sığırların en gözde gıdası dökülen yapraklardı. Okuldan gelir gelmez çantalarımızı çıkarır, elimize birer sepet alır, doğru bahçeye yaprak toplamaya giderdik. Akşam olur ders çalışma diye bir zamanımız kalmazdı. Erkenden uyanır, sabahın aydınlığında derslere bakardık.

O zamanlar elektrik filan yoktu. Hemen bitişik evde babamın diğer amcasının oğulları otururdu. Bizim yaşantımızı her an görürlerdi. Orada rahat okuyamayacağımızı gördüklerinden bizi evlerine aldılar. Dört ve beşinci sınıfları orada okudum.

YAZININ DEVAMI