Karşımda hareketsiz duruyordu!..

“O gece korkumdan endişemden değişik ruh hâllerinden sabaha kadar uyuyamadım...” Kendi kendime sakin olmak için, korkmamak için telkinlerde bulunarak büyük bir cesaret göstererek, koridorun sonundaki kapıya...

“O gece korkumdan endişemden değişik ruh hâllerinden sabaha kadar uyuyamadım...”

Kendi kendime sakin olmak için, korkmamak için telkinlerde bulunarak büyük bir cesaret göstererek, koridorun sonundaki kapıya yaklaştım ve derin bir nefes alarak kapıyı açtım. Oh kimse yoktu… Şimdi dış kapı duruyordu karşımda… Birinci kapıyı açıp sonuç almanın verdiği rahatlıkla bu defa en dış kapıya geldim. Besmele çekerek o kapıyı da açtım.

Fakat ne gariptir ki karşımda kimseyi göremedim... Sokak lambalarının loş ışıkları altında kapının önü biraz olsun fark ediliyordu... Şöyle başımı dışarı uzatıp iki yana göz attım. Hayret! Kimsecikler yoktu... Daha da ileri gidemezdim. Bu kadar cesareti bile kendimde bulduğuma şaşıyordum.

İçim ürperdi. Kapıyı çekip tekrar daha dikkatli bir şekilde kilitleyerek koridorda geri yürümeye başladım. Sanki korku filmlerindeki gibi arkamdan biri sessiz sakin beni gözetliyormuş gibi bir his içimi ürpertiyordu ama bir o kadar da mantığımı kullanarak cesaret göstermeye...

YAZININ DEVAMI